Happy Borderline(r)

Leestijd: 1 minuten

Ja, je leest het goed. Een nieuwe diagnose én een nieuwe website. Zoals al te lezen was heb ik een periode van diagnostisch onderzoek achter de rug en was ik wachtende op de uitslagen. Met het wachten had ik bedacht dat mijn huidige website niet meer passend is. Deze website/blogs ben ik gestart toen ik in 2019 de diagnose borderline persoonlijkheidsstoornis kreeg. De afgelopen jaren wist ik al dat dit niet meer passend is voor mij, maar nu is het definitief. Dus dat betekend ook een nieuwe website, zonder diagnose in de naam. 

Klik hier en lees deze blog snel verder op de nieuwe website!

Leestijd: 3 minuten

Tijd voor een update, tijd om mijn hoofd leeg te schrijven. Gevoelsmatig is er niets veranderd de afgelopen weken, maar toch zijn er kleine stapjes gezet. En nee, helaas is mijn oorlog nog niet opgelost in mijn hoofd. Wat zijn dan de kleine stapjes die wel zijn gezet?

Sinds de vorige blog ben ik weer een beetje uit het diepe dal na Noorderzon geklommen. Ik heb er zeker twee week enorm last van gehad, het gemis en verlangen naar hoe ik 1,5 jaar geleden functioneerde. Ergens was het fijn dat ik september het "gewone leven" weer begon. Ik had weer afspraken met hulpverleners, ik probeerde wat meer de deur uit te gaan en ik hielp mijn ouders daar waar nodig. Half september stond er een ZAG gepland, een zorg advies gesprek. Met het merendeel van de hulpverleners heb ik gesproken over waar we op dat moment stonden, waar ik graag heen zou willen, en hoe we dat kunnen bewerkstelligen. Maar zoals jij als lezer misschien ook begrijpt, er is geen klip en klaar antwoord voor de problemen in mijn hoofd. Dus besloten we om in stapjes te gaan werken om uiteindelijk mogelijkheden te vinden om mijn leven aangenamer te maken. 

De eerste stap hierin was een volledig diagnostiek onderzoek. Iets waar ik al jaren mee in mijn hoofd zit en we nu eindelijk zouden gaan doen. Niet voor oplossingen, maar wel in de hoop dat ik een paar puzzelstukjes kan gaan plaatsen op de juiste plek. De benodigde afspraken werden ingepland, mijn moeder werd uitgenodigd voor een gesprek en een hoop vragenlijsten zijn ingevuld. Vandaag had ik het laatste onderzoek met betrekking tot een diagnose. Volgende week zal er al een indicatie zijn van de uitkomsten, maar pas over drie week krijg ik het officiële advies gesprek. Ik heb nooit geweten dat er zoveel gesprekken, vragenlijsten en  verwerking in zou zitten. Maar goed, beter veel en grondig dan maar iets op papier zetten.

Een vriend van mij vroeg of ik het spannend vindt wat de uitslag zal zijn. Ik vertelde hem dat ik de uitslag niet spannend vindt, maar dat ik het wel heel spannend vindt om niet te weten wat daarna gaat gebeuren. 

Want hoe stabiel ik ook ben, het gaat wel enorm slecht in mijn hoofd. Aan de buitenkant kan ik dit goed maskeren, maar vanbinnen is mijn strijd enorm groot. Het kan in kleine dingen zitten, ik vergeet bijvoorbeeld van alles. Ik ben de afgelopen weken al twee keer vergeten om wc-papier te kopen. Ik heb altijd een enorme voorraad, maar ik vergeet gewoon dat het bijna op is. Ik vergeet mensen terug te appen, ik vergeet mijn was op te hangen, ik vergeet te douchen, ik vergeet te eten, ik vergeet mensen te feliciteren en zo kan ik nog wel even doorgaan. Maar dat is niet alleen het gevolg van mijn strijden. Mijn lichaam is zo uitgeput dat ik niet meer de energie heb om langer dan een uur rechtop te zitten. Na een uur moet ik of in beweging komen, of op bed gaan liggen. Een ook dit klinkt weer heel onbenullig, maar ik kon uren achter elkaar aan mijn bureau zitten met lego. Het niet kunnen investeren in relaties en hopen dat mensen in mij willen investeren omdat ik hoop dat waard te zijn. Laat staan de gedachtenstormen die in mijn hoofd voorbij razen. Het frustreert mij meer en meer. 

En dat is waarom ik het zo spannend vindt om verder te kijken als ik het advies krijg van de diagnostische onderzoeken. Dan is mijn perspectief weg en moet ik weer opzoek naar een nieuw perspectief. Waar kan ik dan naartoe leven. Maar vooral... komen er adviezen die de oorlog in mijn hoofd zullen temperen. Zijn er nog mogelijkheden met behandelingen om mijn leven aangenamer te maken? Ben ik op deze aarde gezet om oud en verrimpeld te worden, of zal ik zelf mijn leven vroegtijdig beëindigen omdat de oorlog niet op te lossen is. 

Ik hoop op mogelijkheden. Mogelijkheden om de oorlog chronisch te maken in plaats van levensbedreigend. Misschien zelfs wel de mogelijkheid om zonder oorlog te kunnen leven. 

Leestijd: 2 minuten

De zomervakanties zijn weer voorbij, voor vele mensen is het gewone leven weer begonnen. Ik had gehoopt dat mijn leven ook weer een beetje gewoon zou zijn, maar helaas. Het laat nog veel te wensen over. 

Wie mij (inmiddels) een beetje kent weet dat ik ieder jaar enorm toeleef naar de zomervakantie, want dan is er weer Noorderzon. Een evenement waar ik ieder jaar enorm naar uit kijk en graag werk als EHBO'er. Maar dit jaar moest het helaas anders, ik heb moeten inleveren. 

Leestijd: 3 minuten

Voor het eerst in 7 maanden voel ik iets van opluchting. Eind oktober 2023 ging mijn hoofd volledig in paniek modus, een modus die ik niet uit kon zetten en alleen maar erger is geworden. Een hoop verwijzingen gekregen die allemaal leidde tot afwijzing. Hierdoor werd ik alleen maar slechter. Ik voelde mij niet gezien en was de hoop voor leven aan het opgeven. Maar, zoals je kan lezen, lijkt dit verleden tijd. Er is eindelijk hoop op hulp!

Leestijd: 3 minuten

20 Maart 2024 is officieel de lente begonnen. Een seizoen waar veel mensen naartoe leven. Het einde van een koude, natte periode en het begin van groene bomen en kleurrijke bloemen. 

Ook mentaal gezien kijken veel mensen uit naar de lente. Het biedt licht na een periode van duisternis. De winterdepressies worden weer in de kast gezet en de zonnige dagen zorgen weer voor optimisme en blijdschap.  Helaas is de lente voor mij dit keer niet de oplossing. 

Leestijd: 4 minuten

Inmiddels is het 4 maanden geleden dat ik weer ben gestart met mijn medicatie. Eind oktober kwam ik in mijn huidige crisis terecht, en daar zit ik nu nog steeds in. In mijn vorige blog beschreef ik dat ik op de wachtlijst geplaatst zou worden bij het FACT, maar dit loopt helaas anders. Dit betekend dus dat ik na 4 maanden crisis nog steeds wacht op hulp. Vergelijk dit eens met 4 maanden continu migraine hebben, of 4 maanden lang extreem verkouden zijn. 4 Maanden niet kunnen lopen, of vul het maar in. Waarom kan het zo zijn dat je nergens 4 maanden hoeft te wachten voor lichamelijke hulp, maar wel voor psychische hulp?

Leestijd: 9 minuten

Hiep hiep.... Hoera. Afgelopen vrijdag ben ik 30 jaar geworden. Een leeftijd waarvan ik en mijn naasten twijfelden of ik het zou halen. Waarom? Omdat ik sinds afgelopen november weer in crisis verkeer. Een recap sinds mijn laatste blog en een update van de huidige situatie.

De laatste blog die ik schreef dateert van mei 2022. Toen was ik net geopereerd en had ik een kunstgebit gekregen. Vanaf daar ging het bergopwaarts in mijn leven. Ik kon langzaam aan weer zonder zorgen eten, ik genoot van het werken in het hospice en de zomer kwam eraan. In de zomer van 2022 mocht ik weer genieten van Noorderzon en ging ik zelfs in september een dagje met mijn moeder op de fiets om een kunstroute te doen in haar geboorte omgeving. 

We gingen met het gezin en aanhang een paar dagen naar Denemarken. Niet dat ik dit helemaal geweldig vond, want enorm veel prikkels en mensen dus huilen. Maar er zaten leuke momenten tussen en ik heb het overleefd.

Ik heb dat najaar mijn eerste echte joint ooit gerookt, wat een ervaring was voor eens maar nooit weer. Maar ook kreeg ik eind 2022 EMDR voor mijn ptss. Opgelopen in mijn puberjaren, en eindelijk behandeld. Hoe makkelijk ik dit ook schrijf, het was intens. Gelukkig heb ik wel baat gehad bij de EMDR, maar de littekens blijven. 

En toen begon 2023. Ik was rustig en voelde mij goed. Ik paste mijn agenda aan op het jaargetijde, minder afspraken en minder drukte. Vrij nemen van het hospice om een logeerpartijtje te kunnen houden en zo rustig richting het voorjaar. 

Omdat ik al meerdere goede winters had gehad sinds mijn laatste crisis ging ik in maart 2023 in gesprek met mijn begeleiding en huisarts. Ik wou kijken of ik zonder medicatie (antidepressiva) kon. Ik kreeg akkoord van mijn huisarts en ik stopte met de medicatie en het leven ging door. In april gingen we op familieweekend naar Callantsoog. Tegen mijn verwachtingen in ging dit heel goed. Ik had geen breakdowns, kon goed aangeven wat ik nodig had en genoot van de momenten samen met mijn naasten. 

Na dit weekend maakte ik plannen voor het werk om een huiskamer te realiseren, en op mijn eigen tempo kon ik dit allemaal doen. Met hulp van een paar collega's was dit in een paar week al klaar. 

In juni 2023 kocht ik een auto waar ik (nog steeds) heel gelukkig mee ben. Ruimer dan mijn vorige auto's en voorzien van alle gemakken die ik wens. De zomer was flink aanwezig en met mijn nieuwe auto ging ik een paar dagen naar de Veluwe, voor het eerst alleen een paar dagen op hotel en mijzelf vermaken. Een dagje shoppen, lekker uiteten en naar de bios. Een uitdaging waar ik achteraf enorm trots op ben. 

In augustus kon ik weer werken op Noorderzon en was ik maar wat blij om mijn "Noorderzon-familie" weer te zien en uit te breiden. Een hoop gelachen met en om elkaar. 

September en oktober leek ik aardig door te komen, maar ik merkte wel dat ik minder werd. En eind oktober kwam de eerste klap. Tijdens een logeerpartijtje schoot de paniek in mijn hoofd; het gaat niet goed, ik voel dat het mis gaat. Ik heb direct met familie gebeld om mijn paniek te vertellen. Ik was veel bij familie, ik kon moeilijk alleen zijn en de oorlog in mijn hoofd was weer begonnen. De paniek begon op donderdag avond. Ik dacht dat het nog te handelen was, maar op zondag besloot ik toch dat ik per direct weer met mijn medicatie zou beginnen. Op maandag heb ik contact gehad met de huisarts om aan te geven wat de situatie was, en dat ik weer was gestart met de medicatie. De huisarts was trots op de keuzes die ik had gemaakt. Ik had namelijk direct mensen om mij heen ingelicht, ik was weer begonnen met mijn medicatie en was mij bewust van de situatie. 

Lange tijd heb ik getwijfeld om hier over te schrijven, maar ik heb toch besloten om het te doen. Vaak zijn de gevolgen van een trauma niet zichtbaar voor de buiten wereld, maar des te meer voelbaar voor jezelf. Dit is bij mij ook het geval. Toch is een gevolg van mijn trauma zichtbaar geworden. 

Sinds mijn trauma heb ik extreme tandarts-angst ontwikkeld. Ik ga niet teveel in details treden, maar het verliezen van de controle is extreem geworden bij mij. En laat ik nu net een gebit hebben waar altijd wat aan moest gebeuren. Inmiddels is mijn gebit al meer dan 10 jaar een trigger voor mij op trauma gebied. Toen ik 18 was ben ik bij een tandarts terechtgekomen die ik wel durfde te vertrouwen. Bijna 3 jaar lang kwam ik maandelijks bij hem op de praktijk voor behandelingen. Iedere afspraak moest er wel iets gebeuren. Toen ik eindelijk lachend naar de tandarts ging kreeg ik het nieuws dat hij weg ging. Mijn grootste nachtmerrie! Had ik eindelijk een tandarts die ik vertrouwde en waar ik bijna met plezier naartoe ging, moest ik een nieuwe zoeken. 

Ik heb enorm mijn best gedaan om een nieuwe tandarts te vinden die bij mij paste. Die met mijn gebruiksaanwijzing overweg kon. Toen ik eindelijk dacht dat ik die had gevonden ging het mis. Ik moest een wortelkanaal behandeling ondergaan, en werd tijdens de behandeling zo getriggerd in mijn trauma dat ik huilend de praktijk verliet. Ik ben huilend en overstuur naar een vriendin gelopen die om de hoek woonde van de tandarts, en het heeft een hele middag gekost voor ik weer rustig was. 

Dat was één van de laatste keren dat ik bij de reguliere tandarts ben geweest.

Mijn angst voor de tandarts, en mijn trauma, was zo groot geworden dat ik maar niet meer heen ging. En door de tijd heen werd dit ook merkbaar aan mijn gebit. Nou heb ik altijd al een slecht gebit gehad, en het medicijngebruik door de jaren heen heeft het ook niet versterkt. Mijn gebit werd zo slecht dat ik op een bepaald moment niet meer wist hoe verder.

Uiteindelijk heb ik mijn beste vriendin in vertrouwen genomen, en haar laten zien hoe slecht mijn gebit was. Haar ook verteld hoe en waarom en dat ik niet meer wist hoe verder. Na een paar gesprekken besloten wij om het samen aan te pakken. Er werd een afspraak gemaakt bij een tandarts in de buurt, en zij zou mij bij alles ondersteunen. 

De eerste afspraak bij de tandarts was een hel in mijn hoofd. Wat er allemaal gezegd is weet ik niet meer, wel weet ik dat er toen foto's zijn gemaakt en een vervolgafspraak. 

Bij de vervolgafspraak werd al heel snel duidelijk dat het grootste deel van mijn gebit niet meer te behouden was. Dus ik kreeg te horen dat ik een kunstgebit zou krijgen. Ik schaamde me kapot, want er ligt zo'n enorm taboe op kunstgebitten en gebitsprotheses. 

In datzelfde gesprek werd het al vrij snel duidelijk dat de reguliere tandarts niet de juiste plek was voor mij en de aanstaande behandelingen, dus werd ik doorgestuurd naar het Centrum Bijzondere Tandheelkunde (CBT) in het ziekenhuis. 

Mijn beste vriendin is in het begin elke keer mee geweest ter ondersteuning van mij. Maar ik merkte dat mijn stress steeds minder werd als ik naar het CBT moest. Al vrij snel kwam er een gesprek over hoe en wat. Het was over duidelijk dat mijn gebit niet meer te renoveren was, en dat het grootste deel van mijn tanden en kiezen volledig verwijderd ging worden. De vraag was alleen hoe. Ik zag het niet zitten om dit onder plaatselijke verdoving te doen, dus werd ik op de wachtlijst gezet bij de kaakchirurg voor operatieve verwijdering. Dit was in juli 2021.

In de tussentijd ging ik iedere 4 week naar het CBT om te oefenen met polijsten, afzuigen, water spray en nog wat andere dingen. Oefenen om de stress dragelijk te maken voor mogelijke ingrepen in de mond. En mocht het zover komen dat we dan misschien al wel onder plaatselijke verdoving een kies of tand konden verwijderen.

Zover is het niet gekomen. Want begin maart 2022 werd ik gebeld door het ziekenhuis dat ik een week later voor operatie mocht komen. Wat een stress had ik ineens. Na 8 maanden op de wachtlijst had ik een datum gekregen dat mijn tanden en kiezen verwijdert zouden worden. Helaas kwam corona nog flink roet in het eten gooien, want de afspraak werd 2x verplaatst. Maar 21 april 2022 was het zover. 

Al weken had ik enorme stress en kon ik niet meer slapen. Bang voor wat er zou komen, niet kunnen voorbereiden op het onwetende. Maar ik heb het gedaan!

Onder narcose is het grootste deel van mijn gebit verwijderd, en ik werd wakker met een gebitsprothese boven in mijn mond. Inmiddels ben ik ruim 1,5 week aan het herstellen, en begin ik er nu wel moe van te worden. Ik heb geen pijn maar wel een mond vol met kleine wonden die moeten genezen. Ik heb een prothese waar ik aan moet wennen en die nog vaak aangepast moet worden aan mijn kaak. En het ergste, ik kan niet lekker eten! 

Mensen om mij heen reageren allemaal heel positief. Ze vertellen hoe mooi het eruit ziet, hoe goed ik kan praten, ze vullen zelfs voor mij in dat dit wel een opluchting zal zijn. 

Nou, dat voel ik allemaal nog niet. Lichamelijk ben ik veel gammel omdat ik niet lekker kan eten waar ik zin in heb, en wat ik eet kost veel energie. En psychisch klopt het allemaal nog niet. Ik kon alles eten en had geen pijn, en nu is dat volledig het tegenovergestelde. 

De opluchting en blijheid is er nog niet, maar dat komt nog wel. Voor nu ga ik rustig door met herstellen en probeer ik het leven her en der weer een beetje op te pakken. 

Maar een ding is zeker, ik hoef nooit meer naar de tandarts voor een gaatje in mijn kies XD 

Yes! Het is weer feest in Stad, en daar ben ik blij mee. Normaal gesproken hebben wij ieder jaar het Noorderzon Festival in Stad, maar vanwege Covid-19 ging het vorig jaar niet door. Maar gelukkig zijn zij die geduld hebben! As we speak is het Noorderzon Festival in volle gang. Anders dan voorgaande jaren, maar het is er weer.

Inmiddels heb ik al twee EHBO diensten mogen draaien op noorderzon, en hoe erg ik er ook van geniet dat het er weer is, helaas kwam ik ook mijn verleden tegen.

Zoals ik in een eerdere blog heb genoemd (hier te lezen), heb ik een behoorlijk trauma opgelopen in mijn leven. Een trauma waar ik dagelijks in verschillende gradaties mee geconfronteerd wordt. Waar ik dacht dat ik mijn triggers inmiddels wel kende bleek er toch nog één te missen. 

Mijn eerste werkdag op Noorderzon werd ik geconfronteerd met de man die mij dit trauma heeft bezorgd. De dader die vrijuit is gegaan omdat de politie geen bewijs had. De man die schuldig is geweest aan het manipuleren van een kind. Die man, die man uit mijn verleden was aanwezig op mijn werk terrein. Wat heeft dit bij mij veroorzaakt? Hoe ga ik hier nu mee om? Wat heeft dit voor invloed op mijn komende diensten op Noorderzon?

Het feit dat ik hier nu over schrijf, betekend niet dat ik hier goed mee om kan gaan. Dat ik hierover schrijf betekend wel dat ik aan het verwerken ben. Het moment dat ik afgelopen donderdag hem zag sloeg mijn hart een aantal slagen over. Mijn lichaam was uit alle macht aan het proberen om in paniek modus te komen. Een veilige plek zoeken en zo snel mogelijk weg uit de situatie, dat is wat mijn lichaam wil bij paniek. Maar door alle heftige jaren die ik heb gehad liet ik die paniek niet toe. Ja ik voelde mij onveilig, en ja ik wou vluchten. Maar in plaats van vluchten heb ik een veilige plek opgezocht en contact gemaakt met mensen die voor mij veiligheid waarborgen. Gelukkig had ik dienst met de leukste en liefste collega, dus die heb ik direct apart genomen en verteld wat er aan de hand was. Zo ook een aantal andere personen waarvan ik weet dat ze altijd beschikbaar zijn en tevens op en/of om het terrein aanwezig. 

Nadat ik voor mijzelf een groepje vertrouwenspersonen had gecreëerd kwam er al weer een hoop rust in mijn lichaam. Ik wist dat ik vanaf dat moment maar hoefde te roepen en er zou hulp komen. Toen ik aan het eind van mijn dienst naar huis ging, merkte ik dat mijn hoofd nog te vol zat. Ik wist, uit ervaring, dat het niet verstandig zou zijn om alleen thuis te komen. Dus heb ik mijn buurvrouw gebeld. Gelukkig was zij thuis en heb ik met haar nog even kunnen praten over alles. 's Avonds had ik voor de zekerheid slaapmedicatie ingenomen. Ik moest en zou er alles aan doen om toch zo goed mogelijk te slapen die nacht. Gelukkig heb ik geen nachtmerries gehad, wel een paar heftige dromen, maar het was toch een aardig goede nacht. 

De hele ochtend bleef het in mijn hoofd spoken, en ik had één grote vraag voor mijzelf. Wat als hij terug zou komen? Allemaal scenario's gingen door mijn hoofd. Uiteindelijk kon ik mij rustig houden door mijzelf te bevestigen dat ik vertrouwenspersonen had rondlopen. 

Mijn tweede dienst begon, en het duurde niet lang voordat hij weer het terrein op kwam. Waar ik de dag ervoor ongeveer 40% paniek had, was dat nu gehalveerd. Ik wist dat de mogelijkheid er was dat het weer zou gebeuren. Ik heb direct gehandeld naar mijn eigen actieplan. Mijn vertrouwenspersonen ingelicht, en zoveel mogelijk de situatie genegeerd. Dit was nu eenmaal de situatie, het is openbaar terrein en ik ben er om mijn werk te doen. Dit is ook direct het antwoord op de vraag hoe ik er de komende diensten mee om wil gaan. De situatie is zoals die is, ik zorg er gewoon voor dat ik sterk sta. Iedere keer zal het weer een beetje makkelijker worden. 

En het antwoord op de vraag; wat als hij eerste hulp nodig is... Daar heb ik nog geen antwoord op. Ik hoop dat ik op dat moment in staat zal zijn om mijn werk te kunnen doen. En zo niet, dan heb ik er vertrouwen in dat mijn collega's er zijn om te helpen. 

Één ding wat ik mij nu wel keihard besef: Ik ben sterk! 

Ondanks alles wat ik heb meegemaakt in mijn leven, ben ik nu op misschien wel het sterkste punt ooit. Een moment om dankbaar voor te zijn, maar vooral een moment dat ik even heel trots op mijzelf ben!

Na 3 maanden van stilte heb ik de behoefte om even weer een update te geven. Niet zozeer voor "de wereld", maar vooral om voor mijzelf even weer stil te staan en te beseffen hoe het gaat. 

Soms heb ik het gevoel dat er weken niets gebeurd in mijn leven, alles gaat zoals het gaat. Mijn goede dagen worden afgewisseld met de slechte, soms kan ik intens genieten van dingen die voorbij komen en soms lig ik hele dagen in bed te balen omdat mijn lichaam niets meer aan kan. 

Tijdens mijn crisis therapie in 2019 gaf ik mijzelf de quote; "Zie de kleine dingen en voel dat ze groot zijn!". De afgelopen weken heb ik helemaal niet het gevoel gehad dat er "bijzondere" dingen zijn gebeurd, maar niets is minder waar. Sinds een aantal weken ben ik bezig met de Alpha Cursus Online, een cursus die is opgezet voor beginnende(alpha) christenen. Maar tegenwoordig wordt de cursus ook veel gevolgd door christenen die terug willen naar de basis van hun geloof om vanuit daar weer verder te groeien. Deze cursus volg ik samen met 4 andere deelnemers en 2 leiders. Het mooie is dat we door het hele land verspreid zitten, wat mij een enorm veilig gevoel geeft. Doordat wij elkaar nog niet kenden, waren we vanaf de start ook niet gekleurd over een ieders achtergrond/verleden. Wij hebben allemaal de ruimte om te delen wat wij zelf willen delen, er is niemand die een oude koe uit de sloot kan halen als jij daar niet op zit te wachten. 

Tijdens de afgelopen meetings heb ik al veel mooie inzichten mogen krijgen. Niet alleen in mijn relatie met God, maar ook in de relaties met mensen om mij heen. Het belangrijkste, tot nu, is dat ik mij besef dat ik door mijn relatie met God een rustig hart heb gekregen. Iedere keer als er een moeilijke keuze voor mij staat, ik paniek heb over iets dat gebeurd en ga zo maar door, op al die momenten ervaar ik na een kort moment van stress God's liefde. Mijn hart wordt dan rustig en ik val terug op wat ik geleerd heb. 

Een mooi voorbeeld hiervan is het volgende. Ik had mij in maart al aangemeld voor trauma behandeling. Na drie maanden van stilte ben ik gaan bellen met de organisatie en bleek dat mijn aanmelding nooit was binnen gekomen. Gelukkig was na dat telefoontje binnen een week mijn aanmelding alsnog geregeld. Na mijn aanmelding kreeg ik onverwachts een telefoontje van de organisatie met de vraag of ik even tijd had, nou dat had ik wel. Maar terwijl dat ik de vraag hoorde raakte ik in paniek. Ik wist niet wat er ging gebeuren... De dame aan de andere kant van de lijn gaf aan dat we een telefonische intake zouden doen, ik raakte nog meer in de stress! Ik had geen voorbereidingstijd gehad en wist niet of ik dit wel aankon. Ik heb een schietgebedje gedaan en God gevraagd om hulp voor dit gesprek. Ik kon dat niet alleen, maar durfde het wel aan met de wetenschap dat God mij zou helpen. 

Na een telefoongesprek van ongeveer 30 minuten waren we klaar, ik kon wel huilen. Ik was zo moe, opgelucht, bang en gespannen tegelijk. Ik weet dat ik nu officieel op de wachtlijst sta en dit het begin is van het knokken tegen mijn trauma. 

Gelukkig zijn er, tot ik in therapie ga, nog mooie dingen in het vooruitzicht. Ik heb te horen gekregen dat Noorderzon 2021 doorgaat! Super blij mee want dat betekend dat ik weer als EHBO'er mag meewerken aan dit evenement. Het zal anders worden dan voorgaande jaren, maar het begin is er. 

Ook ben ik nog steeds enorm gezegend met mijn werk in het hospice. Meerdere keren per week draai ik een dienst, en iedere dienst brengt iets moois met zich mee. Ik probeer de kleine dingen te blijven zien, maar dat is niet altijd makkelijk. Gelukkig heb ik hele lieve familie leden, vrienden en collega's die mij erdoorheen helpen als het even niet lukt. 

Voor nu houd ik mijn hart warm en het hoofd koel. 

Hoe vaak heb jij het afgelopen jaar bedacht dat je echt die ene vriend en/of vriendin moet bellen. Hoe vaak heb jij afgesproken met die vriendin die je voorheen iedere week zag? Hoeveel excuses en antwoorden kun je op deze twee vragen bedenken waarom je het niet hebt gedaan? 

Ik ben zelf enorm schuldig aan het niet onderhouden van vriendschappen in coronatijd. En ja, ik kan allemaal excuses bedenken waarom ik niet die ene vriend of vriendin wat vaker bel, maar daar heeft niemand iets aan. 

De afgelopen periode heb ik veel nagedacht over vriendschappen. Hoeveel vrienden heb ik, wie kan ik midden in de nacht bellen als ik het niet meer zie zitten en wie staat er voor mij klaar? Een jaar geleden was mijn antwoord heel anders dan nu, maar hoe komt dat? 

Ruim een jaar geleden kwam covid in de wereld en leefden we van lockdown naar lockdown. Iedere keer in de hoop dat het van korte duur zou zijn, maar helaas was dat niet zo. De eerste maanden was het nog simpel om contact te houden met je naasten, iedereen was bezig met hoe nu verder en daar sprak je over met je vrienden. Door het thuiswerken hadden mensen meer tijd om af te spreken met elkaar en maakte je daar gebruik van. Maar nu meer dan een jaar later is iedereen "gewend" aan het leven in een bubbel. Door alle maatregelen werden we geacht om niet meer dan een x aantal bezoekers per dag te hebben. Alleen de noodzakelijke activiteiten mochten buitenshuis plaatsvinden en verder werden we geacht thuis te blijven. En nu, ruim een jaar later realiseer ik me meer dan ooit hoe belangrijk het is om elkaar af en toe te zien.

Vriendschappen hebben altijd een gemeenschappelijke factor, je ontmoet elkaar door iets wat je verbindt. Bij mij zijn de factoren voornamelijk de kerk en de evenementen waar ik EHBO'er ben. Zowel de kerk als evenementen zijn al meer dan een jaar niet meer toegankelijk, wat betekend dat ik mijn vrienden op die plekken niet meer zie. In het begin sprak ik nog wel af met een aantal mensen, maar naar verloop van tijd werd dat steeds minder. Ik voelde de druk (misschien wel angst) om mij aan de maatregelen te houden en begon mijn eigen bubbel te creëren, een bubbel waarin ik mij veilig voel. Maar nu komen we in een tijd dat we de gemaakte bubbels mogen doorprikken, de maatregelen worden versoepeld en activiteiten die lange tijd hebben stil gelegen komen weer terug. Hoe gaaf dit ook is, het benauwd mij soms ook. Het afgelopen jaar ben ik gewend geraakt aan mijn bubbel, ik weet precies hoeveel energie mijn activiteiten kosten en mijn prikkelverwerking is hierdoor veranderd. Zo was mijn moeder laatste bij mij op bezoek, we hebben samen een rondje gelopen, gegeten en wat gekletst. Al met al ging ze na zo'n 3 uur weer naar huis, en ik was kapot. We hadden geen zware gesprekken gehad, of bijzondere dingen gedaan, maar ik was volledig uitgeblust. Mijn hersenen kregen zoveel prikkels binnen dat de verwerking zo'n 5 dagen heeft geduurd, iets wat mijn normaal een paar uur kost. En die bewust wording benauwd mij, want hoe kan ik weer fysieke vriendschappen opstarten als dat mij zoveel energie kost. Ik wil zo graag, maar ik weet nog niet hoe. Sommige vrienden heb ik al een jaar niet fysiek gezien, en ik verlang ernaar om weer even samen te zijn. Samen iets meemaken waar we over kunnen praten, emoties zien in elkaars gezicht, dubbel liggen van het lachen, even niet alleen op de bank zitten. 

Ik denk dat het erkennen de eerste stap is, en vanaf hier kan ik weer verder. Ik hoop dat mijn vrienden weten dat ze nog steeds in mijn hart en hoofd zitten, maar dat ik tijd nodig heb om weer contact te maken. En ja, ik hoor mensen al denken, vriendschap komt van twee kanten... Dat klopt, maar ik vindt het niet erg om de eerste te zijn, als ik de tijd en het begrip maar krijg. En dat is het mooie van vriendschap!

Echte vrienden oordelen niet over het hoe en wat, maar begrijpen wie jij bent en dat is de reden dat ze van je houden.